Innovatieprojecten mislukken als je geen professionals inhuurt.

Eerdaags ben ik uitgetikt als het gaat om de theorie van innovatie. Waarschijnlijk ga ik dan alleen nog maar praktijk voorbeelden geven. Maar toch, ik moet nog zeker acht stukjes schrijven zoals jullie hier kunnen zien.

Mijn aandacht gaat deze maanden uit naar (1) het juist en kwalitatief blijven uitvoeren van onze projecten, (2) onze organisatie klaar maken voor onze groeifase, en (3) aandacht blijven geven aan de onzalige plannen van ons nieuwe kabinet. En passant, ook nog voor voldoende inkomsten zorgen voor TOP.

Vandaag heb ik de behoefte om te praten over de vraag waarom ik zo vaak tegenkom dat er in innovatieprojecten risico op risico wordt gestapeld (straks meer hierover). Vooral doordat een andere specialisme ‘even’ erbij wordt gedaan.

Een paar praktijk-voorbeelden:
- Toekomstig insectenproducenten of voedselproducenten die ‘even’ ook voedselverwerker willen worden, en denken dat ‘ze’ dat ook wel kunnen.
- Producenten en verkopers van ingrediënten of machinebouwers die ook ‘even’ food-design activiteiten denken aan te bieden. ‘we gaan wel even testen’. (lees crossing the chasm)
- Laboratoria die prima en goedkoop een ‘totaal kiemgetal’ kunnen bepalen, maar tevens ook ‘even’ de consultant uithangen rondom houdbaarheidsverbeteringen. (lees vers en microbiologie)
- Onderzoekers in opleiding die ‘even’ een technologie denken op te kunnen schalen, en zelfs (proberen) na te denken over machine-ontwerp. (lees rol van een universiteit)
- Marketeers die naast de positionering en de verpakkingsgrafiek ook ‘even’ denken de recepturen van een product te kunnen maken (of zelfs weten hoe het gemaakt moet worden). (lees een goed product heeft geen marketing nodig)
- Horeca-koks die denken ook ‘even’ de levensmiddeltechnoloog te kunnen zijn (en andersom) en daarom ook producten voor de retail kan verzinnen. (lees bottlenecks in food)
- Pas afgestudeerde onderzoekers die ‘even’ projectleider denken te worden van een groot multi-partijen (EU) project. (lees stimuleer diversiteit)

Wat deze voorbeelden allemaal gemeen hebben: Professionals die denken dat een andermans vak gemakkelijk is, en op de vrijdagmiddag via internet bijgeleerd kan worden. Mijn stelling is simpel “als een gemiddeld specialist er 4 a 5 jaar over doet om een HBO of universitaire opleiding te volgen en daarna gemiddeld 5-7 jaar over doet om een professional te worden, waar haalt de andere specialist de moed dan vandaan om te denken een andermans vak ‘even’ te kunnen doen".

Is deze manier van denken en handelen nu arrogantie of is dat onbewust-onbekwaamheid? Een professional heeft DOE ervaring in zijn VAK en kan dat laten zien via praktijk (en dus niet theorie) voorbeelden. VRAAG daarom bij een professional naar zijn portfolio. Vakprofessionals hebben de toekomst en ik mag daarom graag spreken over ‘de nieuwe ambacht 2.0”; meer hierover op een ander moment.

Nog een kleine aanvulling op kantoor spreken we graag over hygiene factoren. Dat zijn eigenschappen en vaardigheden van mensen waar we het niet meer over hebben. Die MOETEN gewoon op orde zijn. Voorbeelden zijn: (1) kunnen communiceren, (2) projectmatig kunnen werken (verschil tussen proces en inhoud), (3) excel, word, powerpoint kunnen gebruiken, (4) een verslag kunnen schrijven, (5) vriendelijk en slim zijn, (6) klantgericht (ook interne klant!), (7) snel nieuwe informatie tot je kunnen nemen, etc. Netzoals dat voedsel veilig moet zijn (daar zal nooit discussie over zijn), gelden deze hygiene factoren ook voor werknemers/collega's. Daarboven bekijk ik graag wat de USP's van een werknemer/collega zijn. Wat zou hem of haar een nieuwe ambacht 2.0 kunnen maken?

Lees deel twee: waarom innovatieprojecten mislukken.