Emma Bruns in het zonnetje gezet - Ook lichtgewichten kunnen takken breken.

Deze ochtend viel mijn blik op een tweet van Emma Bruns. Emma is een bijzonder mens. Poëtisch, een denker, en arts maar ook intellectueel. Een jonge arts met een eigen willetje. Zoekende naar de waarheid, erg hongerig naar kennis, maar ik krijg ook de indruk dat ze vooral zoekende is naar haar eigen toekomst. Naar de betekenis van het leven en vooral van haar eigen leven. En dat mag ...

In de tussentijd werkt ze hard, schrijft boeken en columns voor het NRC. Zonet heeft ze de eed van Hypocrates afgelegd. Ze zal een goede chirurg 2.0 gaan worden denk ik. Eentje die de patiënt centraal stelt en erkent dat het niet om de arts gaat maar om de klant zouden wij in het bedrijfsleven zeggen.  Een moderne hoog opgeleide dienstverlener en type arts waar ik zelf graag zou komen. Een goed bedoelde tip vanuit mijn kant is wel: "Emma, hoe meer je weet hoe minder je weet; de wereld is complex zeer complex. Het grote ontwerp bestaat niet". Loslaten op het juiste moment en vertrouwen hebben zijn naast regie en kennishonger ook goede vaardigheden.

Vanochtend luisterde ik naar Emma op youtube. De tekst van haar lezing heeft ze gepubliceerd op haar eigen blog en is het lezen (en kijken) waard."Laten we het vanavond niet hebben hoe wij beter kunnen zorgen. Maar laten we nadenken welke middelen we patiënten kunnen bieden om beter aan te geven wat ze zoeken. De hoogste vorm van liefde is zichzelf buitenspel zetten. Bent u bang dat u een lichtgewicht wordt? Luister maar naar de muis en de uil. Ook lichtgewichten kunnen takken breken".

De ontmoeting

Er was eens een wilde uil. En op een dag vloog hij door een bos. Toen hij op een tak landde, hoorde hij gepiep van beneden. Het was een kleine muis. De muis vroeg aan de uil: “Hoeveel weegt een sneeuwvlok?”.  “Niets meer dan niets.”, was het antwoord. “In dat geval,”, antwoordde de muis, “moet ik  je een verhaal vertellen.” “Laatst zat ik op de tak van een spar en toen begon het te sneeuwen. Niet heel hard, zoals in een storm ofzo, nee, meer zoals in een droom, vredig en stil. “En omdat ik niets beter te doen had, telde ik alle sneeuwvlokken die op de zijtakken en de naalden van de tak waar ik op zat, vielen. Het waren er 714 953. De uil knikte en keek een beetje ongeduldig. “En toen de 714 954ste sneeuwvlok op de tak viel, brak hij af.” De muis keek de uil aan. “Dat is dan de kracht van niets meer dan niets.” De muis kroop weer in zijn hol en de uil bleef achter. Wat had de muis gezegd?, dacht hij. Waren we maar één lichtgewicht verwijderd van verandering?