See now www.food4innovations.blog and www.wouterdeheij.com (Blog is now on Wordpress)

Een stormpje in een glas water deze week: Teun van de Keuken (KvW het TV programma, columnist in de VK en vooral handig ondernemer in de chocolade) krijgt gelijk – het bewijs moet ik nog zien – van de Reclame Code Commissie (RCC) in de zaak tegen vitamine pillen draaier Swisse. Swisse  had reclame gemaakt door te stellen dat de ADH (Aanbevolen dagelijkse hoeveelheid) gaat over de minimale hoeveelheid vitamines en mineralen. En dat is natuurlijk niet zo. Het gaat over de gemiddelde hoeveelheid die een gemiddeld mens nodig lijkt te hebben. Gelukkig schrijft Gert Schuitemaker een prima stuk over deze casus, en specifiek over de ADH op Foodlog . Er zijn pas 6 reacties, maar het onderwerp is leuk genoeg om daar wat over te schrijven op deze zondag. En ik kan het dus niet laten om daar ook wat over te “vinden”. Wat ik vind? ** Teun is idd geen journalist (meer), maar gewoon een goede en handige ondernemer in de chocolade, programmamaker en een bekende ‘Amsterdamse’ opiniemaker.  Niks mi

Bijna 15 jaar lang was ik fan van Martijn Katan. Katan – een gepassioneerde biochemicus – voerde (voedings-) onderzoek uit zoals ik dat graag zie. Gericht op ‘moleculen’ en biochemische hypotheses. Gewoon goed fundamenteel onderzoek dus. Het laatste jaar kijk ik echter steeds meewariger naar deze emeritus hoogleraar. Zijn rol als ‘populaire foodie’ en ‘geestige commentator’ gaf hem een geliefde plek in de media, maar rondom onderwerpen die wat mij betreft net te serieus zijn om nog meer verwarring in het publiek te scheppen. Enkele voorbeelden: Met de beste wil in de wereld kan je niet stellen dat Red Bull niet ongezond is** Steeds maar weer het kroket en friet voorbeeld naar voren halen *** Voedingsstoffen, voedingsmiddelen, voedingspatronen **** Neen, die rol van Katan vond ik minder goed worden. Waarom? We leven al in een complexe wereld, en als fundamenteel wetenschappers dan ook voorlichting (denken te moeten) geven (is ook een vak!) of zich met politieke interventies gaan b

Heerlijk toch dat we met modern internet en nog modernere platformen kunnen delen wat we willen. Lekker wat gedachten tikken en delen via een blog. Humoristisch proberen te zijn -zo simpel is het niet- door kleine videotjes op te nemen ( Vloggen ) en natuurlijk naar harte lust ook informatie verzamelen en delen via Facebook, LinkedIn of Twitter . Ik ben een groot voorstander van veel beeld en video in communicatie. Instagram en Youtube (of Vimeo) zijn voor mij daarom blijvertjes. Maar hoe zit het nu met geluid alleen? Ga je bij een interview een Vlogje maken? Of pak je een plaatje en monteer je daaronder dan wat geluid zoals je veel kunt zien op YouTube (ik vind het er lullig uitzien). Neen, eigenlijk is ouderwets podcasten natuurlijk het antwoord hierop. Podcasten is groot gemaakt door Apple denk ik, maar is iTunes echt het beste platform? Steeds vaker zie ik serieuze media gebruik maken van SoundCloud. Misschien is dat een antwoord. Ik ga weer eens #Doen. Of te wel eens experimen

Het doel van een column is om een extreme opinie weer te geven die tot nadenken aanzit. Dacht ik. Nu, ik hebt het geweten. Meerdere, bijna emotionele reacties heb ik mogen ontvangen (zie pag 10). Boos was men. Oeps. Agile en Scrum zijn blijkbaar gevoelige onderwerpen. Wat raakt hen nu zo? Laat ik wat toelichting geven – en misschien wat extra olie op het vuur gooien. De Nederlandse traditie van ontwerpen en bouwen is er eentje van doelen definiëren en bespreken met stakeholders, vooruitplannen, ontwerpen, beoogde resultaten beoordelen en uiteindelijk realiseren volgens het plan. Zo bouwden we polders, steden en complexe projecten zoals de deltawerken. De bijbehorende projectmanagementaanpak wordt ook wel de Delftse Methode (DM) genoemd. Deze hebben niet-techneuten in de loop der tijd vertaald in bijvoorbeeld Prince2. In de praktijk inmiddels vaak gehanteerd in een managementmethode waarbij het ‘proces’ leidend wordt en poogt de inhoud te faciliteren, in de hoop dat het daarmee goed ko

    Op een leeftijd dat ik niet meer bij de jongeren hoor – maar zeker ook niet bij de ouderen – kijk ik met veel plezier naar de generaties voor en achter me. Vooral de verschillende werkstijlen vind ik een interessant fenomeen. Jongeren opgegroeid in het digitale tijdperk leven in een wereld van bits en bytes. Voor de generatie voor mij waren computers, smartphones en internet geen normaal onderdeel van het leven. Zelf ben ik vanaf mijn twaalfde computerminded. Van commodore 64 (met cassettebandje), via de Atari 1040ST naar mijn eerste pc in 1990. Internet bestond nog niet maar inbellen in bulletin boards kon al wel. Mijn eerste aanrakingen met internet was rond 1992. Via de TU Delft kregen we toestemming om via een 2400-bits-lijntje ons studentenhuis aan te sluiten. Regel voor regel kwam het plaatje binnen via Mosaic. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Nu op mijn vierenveertigste ben ik nog steeds een digital junkie. Zelf programmeren doe ik niet meer (maar ik kan het nog

Gisteren schreef ik over mijn geliefde TU Delft . Deze technische universiteit, was decennia een bolwerk van knappe koppen die op een zeer hoog niveau fundamenteel onderzoek uitvoerde. Ja ook in samenwerking met de laboratoria van Shell, Unilever, DSM, Philips etc. Nu zijn de tijden van toen, niet meer de tijden van nu. Waar de kritiek op de heen professoren in de jaren 80 en begin 90 vooral ging over ‘ivoren torens’ is dat nu doorgeschoten de andere kant op. De zeepkist. “.. er zijn drie wezenlijke verschillen tussen mens en dier: humor, kunst en wetenschap. Dat kwam doordat die drie gebieden volgens hem (Artur Koestler) een speciale creativiteit vergen die alleen mensen kunnen opbrengen. De georkestreerde nieuwsgierigheid die wetenschap is, verheft ons dus als diersoort …” Wij mogen niet van onze universiteiten verwachten dat ze corporate development centra worden. We mogen niet verwachten van hen dat ze zich gaan bezighouden met toegepaste ontwikkeling. Fundamenteel onderzoek ga